Een slordige 4.000 jaar geleden, in het oude Egypte, was het de gewoonte om wat extra gezelschap in de lijkkist van de overledene te stoppen. Voedsel, werktuigen, juwelen en geld moesten er voor zorgen dat de geest van de overledene zijn weg vond door de smalle paden van de onderwereld op zoek naar de Zaal des Oordeels van Osiris waar beslist werd of je al dan niet kon blijven verder functioneren als geest, plant of dier… Helaas is achteraf gebleken dat de zielen van de overledenen geen gebruik hebben gemaakt van de extra benodigdheden. Met andere woorden : als je dood gaat heb je niets aan materiële zaken. Vergeet het aardige saldo op je bankrekening, maak maar een kruis over die blitse BMW die nu nog op de oprit staat… Nee juffrouw, met die fijne Louis Vuitton-handtas ben je niks in stijve lijktoestand… En daarom, beste Libidosvrienden, heeft een lijkwagen geen bagagerek…

Het was de laatste zondag van september. De zon was speels en uitbundig van de partij en de temperatuur ademde meer zomer dan herfst. We zaten met een gezelschap van vijf koppels op het terras van mijn bankier die geweldig goed kan koken. Ook al hadden de meeste tafelgenoten elkaar nog nooit ontmoet, het klikte vanaf het eerste ogenblik. De aanwezige dames schitterden in schoonheid en de champagne vloeide rijkelijk. De uitmuntende hapjes die op tafel verschenen hadden Hof-Van-Cleve-allures en er hing een waas van gelukzaligheid over de tafelgenoten. Onder het genot van de beste wijnen kwamen de tongen los en werd er gegrapt en gegrold… Halverwege de degustatiemarathon werden de gesprekken ronduit openhartig… En toen kwam het origineelste verhaal…

Eén van de aanwezigen had afgelopen zomer de film ‘The Bucket List’ gezien. Dat is een film uit 2007 met in de hoofdrollen Jack Nicholson en Morgan Freeman. De ene is een steenrijke zakenman, de andere een eenvoudige automonteur. De twee mannen ontmoeten elkaar wanneer ze op dezelfde kamer in het ziekenhuis worden opgenomen met kanker. Uit onderzoek blijkt dat het om terminale kanker gaat en dat ze allebei nog zes maanden tot een jaar te leven hebben. De automonteur ( glansrol van Freeman ) had gedurende zijn leven een bucket list gemaakt met dingen die hij absoluut nog wou doen alvorens hij sterft. Na de onheilstijding over de terminale kanker had hij het papiertje weggegooid. Zijn kamergenoot had het echter gevonden en overtuigde hem om zoveel mogelijk dingen van het lijstje samen te realiseren. Geld was immers geen probleem bij de zakenman ( Jack Nicholson ). In sneltreintempo wordt dan ook het hele lijstje afgewerkt wat tot hilarische en soms tragi-komische situaties leidt.

En nu bleek dus dat één van de tafelgenoten zijn eigen bucket list had samengesteld. Ik vond dat een fantastisch idee. Hoe vaak gebeurt het immers niet in je leven dat je geweldige ideeën hebt waar achteraf nooit iets mee gebeurd ? Hoe vaak hoor je mensen verkondigen : ‘ Later ga ik dit of dat doen ‘ terwijl dan achteraf jammer genoeg blijkt dat ze voortijdig gestorven zijn. Waarom stellen we geweldige voornemens altijd uit ? Waarom zeggen we zo vaak  : ‘ We zouden eens moeten dit of dat doen… ‘ Waarom doen we het dan niet gewoon ?

Het is me het afgelopen jaar nog eens extra opgevallen : de tijd… hij vliegt werkelijk voorbij. Ik herinner me nog haarscherp dat ik samen met mijn vrouw op oudejaarsavond 2008 aan het salontafeltje zat bij een kaasfondue, in het gezelschap van Emile, onze britse korthaar en een hippe fles wijn. En hoe ik het gepresteerd heb om nog voor middernacht in slaap te vallen ( met dank aan die fles wijn en ook een beetje door de 400 kilometer die ik die dag had rondgebold…) Wel, beste vrienden, binnen dik twee maanden is het opnieuw oudjaar. 2009 is voorbijgeraasd als een TGV op speed ! Weeral een jaar minder om onze bucket list te realiseren !

Hoe ouder ik word, hoe meer ik de waarde van ‘t leven weet in te schatten. Mijn vader is ondertussen gestorven, mijn broer heeft op z’n 37 de pijp aan Maarten gegeven, mijn liefste zus is amper 50 geworden en zelfs bij Libidos heb ik de dood meegemaakt van twee jonge gasten die voor ons werkten en die allebei uit het leven gestapt zijn op belachelijk jonge leeftijd. Ongetwijfeld kan jij in jouw omgeving ook de voorbeelden aan het draadje van de dood rijgen. En waar is het gros van de mensheid ondertussen mee bezig ? Werken, stressen, geld verdienen, materiële welstand vergaren, ongelukkig zijn over gemiste kansen, ziek worden van jaloezie, ongelukkige relaties…

Daarom pleit ik er voor dat iedereen de guts zou hebben om zijn leven écht te leven. We leven dit leven maar één keer… Waarom zouden we het onderste niet uit de kan halen ? Waarom zouden we de dingen niet doen die we graag doen maar die we altijd uitstellen ? Begrijp me niet verkeerd : er moet eerst gewerkt worden alvorens je de vruchten van die arbeid kan plukken. Maar als je dan toch hard gewerkt hebt, vergeet dan vooral van die vruchten niet te genieten ! Geniet van elke druppel… Geniet van elke belevenis en laat anderen meegenieten. Zeg nooit ‘ dat is iets voor morgen ‘ want er komt een dag dat morgen niet meer op de afspraak is… Rol je mouwen op en zet je voor een leeg blad papier. Noteer wat je nog wil realiseren en meemaken in je leven. En doe het gewoon…want je weet het : een lijkwagen heeft geen bagagerek…