Mijn allerliefste zus is gestorven op dinsdag 5 september 2000. Kanker…

Ik ben de jongste thuis, het kakelnestje We waren thuis met z’n vijven. Ik had drie broers en één zus. M’n zus was net tien jaar ouder dan ikzelf. M’n zus heeft me op jonge leeftijd altijd beschermd tegen de plaagstoten van mijn oudere broers. Ze ontfermde zich over mij. Toen ik klein was, bemoederde ze mij. “Ons Bertje”, ik hoor het haar nog altijd zeggen. Geloof het of niet ( en ik kan me voorstellen dat het moeilijk te geloven is…) maar ik ben als kind streng opgevoed. Mijn vader ( ondertussen ook al enkele jaren naar de eeuwige jachtvelden ) was directeur van de lagere school in het Heilig-Hartcollege. Dan weet je ‘t wel zeker ? Ik had als kind al een bijzondere band met mijn zus en dat is altijd zo gebleven, ook toen zij trouwde en het ouderlijk huis verliet. Ik ben altijd “haar Bertje” gebleven.

Er waren ook hartverwarmende gewoontes : de kerstkado’s voor ons vader en moeder, die gingen wij samen kopen. Dan maakten we altijd van de gelegenheid gebruik om wat bij te kletsen bij een drankje in één of andere kroeg. Eens per jaar gingen we met de broers en de zus uit eten zonder wederhelften of lieven. Legendarische avonden : lachen, gieren en brullen. Mieke was graag gezien door iedereen : knap, goedlachs, een stem die je uit de duizend herkende, een fantastische moeder voor haar drie kinderen, extravert, sociaal, de zon in huis… Het leven lachte haar toe…

Tot er eind vorige eeuw abrupt een einde kwam aan zoveel geluk. Diagnose : borstkanker. In het begin hield iedereen zich sterk in de overtuiging dat een operatie wel de oplossing zou bieden. Nee dus… Na de operatie kwam de chemotherapie en de bestralingen… Diagnose : de kanker heeft zich verspreid in het lichaam… Doffe ellende…

De laatste maanden wist iedereen wat er zat aan te komen, maar meestal werd het niet uitgesproken. De laatste keer dat we met de broers en de zus gingen eten, wisten we dat het onze laatste uit-eten-avond zou worden. Mijn zus haar knappe blonde lokken vielen uit bij bosjes. Ondanks alle ellende kwamen we nog wekelijks samen bij haar thuis en werd er nog gelachen. Ik zie haar nog pils drinken uit haar favoriete glas. En nog een sigaret… Waarom zou ze niet ? In augustus van 2000 ging het van kwaad naar erger. Ik vertrok met vakantie en nam afscheid van haar. “Tot binnen tien dagen, zusje” zei ik. “Als ik er dan nog ben” was het antwoord. Ik zei : “Ik wil dat je er dan nog bent”

Ze was er nog… Ze was de laatste dagen enorm achteruit gegaan, maar iets in haar wou blijkbaar nog verderleven tot ik terug was. Op de terugreis van Schiphol belde m’n oudste broer om te zeggen dat ik niet te hard moest schrikken want haar toestand was flink veranderd tijdens mijn afwezigheid. Ik zie haar daar nog liggen thuis, in haar ziekenbed, met zicht op de tuin, want zo wou ze dat. Spreken ging niet meer, maar onze blikken vertelden elkaar genoeg… Tranen spatten uit elkaar op haar wangen… Je beseft het allebei… Dit is het einde…

Zusje is diezelfde nacht gestorven in de armen van haar man.

Zaterdag 9 september 2000, de parochiekerk van Heist-Station. Afgeladen vol. De pastoor : “eerste lezing door Bert, de broer van Mieke”. Ik loop naar de microfoon, kijk even de kerk in en begin :

Zusje, zusje, zusje,

Geboren op een besneeuwde decemberdag,

nu bijna vijftig jaar geleden…

Het ouderlijk huis in de Biekorfstraat is de stille

getuige van al die herinneringen aan jouw jeugd…

Het was de plaats waar je oudste broer Jan je

heldhaftig redde uit de gracht waar je was ingevallen…

Het was de plaats waar je broers Guy en Jos elke ochtend

aan je slaapkamerdeur stonden te roepen dat je moest

opstaan omdat je de schoolbus van vijf na acht moest

halen richting Onze-Lieve-Vrouw Waver…

Ikzelf herinner me ondermeer dat jij me altijd beschermde

tegen de plaagstoten van m’n oudere broers…

Het waren ongetwijfeld je vroege moederinstincten

die toen al boven kwamen…

Toen je ‘t huis uit was en getrouwd,

herinner ik me vooral hoe je het geluk uitstraalde

toen je voor ‘t eerst zwanger was…

Zusje, zusje, zusje,

Je was zo fier op je gezin,

je was zo blij met je kinderen…

Je was een enthousiaste wervelwind…

Iedereen kende Mieke, je was een graag gezien gezelschap…

Je klaterende stem galmde geregeld over diverse

voetbalpleinen en tennisvelden waar je altijd vol vuur

stond te supporteren voor je oogappels…

Je leefde zo graag…

En daarom is het ook des te erger dat je zo vroeg moest sterven…

Je wordt er pas echt stil van als je voor jezelf de rekening maakt :

Als de mensen die hier zitten onder de vijftig jaar het verschil maken tussen hun leeftijd en vijftig, weten ze hoelang ze nog

zouden leven om even oud te worden als Mieke…

Voor diegenen onder U van boven de vijftig :

U zou hier niet meer aanwezig zijn…

En inderdaad zusje, het is onrechtvaardig dat iemand die

zo graag leefde zo vroeg moét sterven aan die ellendige ziekte terwijl er trieste en depressieve mensen zijn die

gemakkelijk heel oud blijken te worden…

Zusje, zusje, zusje…

Ik weet het, de laatste maanden waren niet bepaald een pretje…

En toch ben ik er van overtuigd dat je nog genoot van die warme aandacht en liefde van al die mensen om je heen

die zo met je begaan waren…

Toen ik je afgelopen dinsdag, enkele uren voor je zou sterven

zachtjes in je oor fluisterde dat ik je altijd graag gezien heb,

meende ik dat uit het diepste van mijn hart…

Zusje, zusje, zusje…

Als er een hemel bestaat – en we gunnen het je van harte -

dan zal het er daar vanaf nu ongetwijfeld veel vrolijker

( en waarschijnlijk ook wat luidruchtiger ) aan toe gaan…

Vanaf nu, lieve zus, koesteren we de mooie ogenblikken

en de blije momenten die we gekend hebben met jou in het

spinrag van onze herinneringen…

En tegelijk beseffen we dat iemand die blijvend opgeborgen

zit in onze harten eigenlijk nooit sterft…

Vaarwel…

Inmiddels zijn we negen jaar verder… Zusje staat met een mooie foto op de televisiekast, glimlachend en met een blik zoals alleen zij kon kijken. Naast haar staan de foto’s van Emiel ( vader ) en Liliane ( schoonzus ). Elke avond als we gaan slapen, blaas ik de kaarsjes uit die er bij staan en knipoog ik naar het overleden trio.

Zusje, het is allemaal goed gekomen, ook al ben je er niet meer… Je oudste dochter heeft de man van haar leven tegen het lijf gelopen. Ze heeft het me zelf verteld op een zomerse middag toen ik met haar ging lunchen in de Monty. Ik heb meisjesogen nog nooit zo zien stralen van geluk toen ze het me vertelde. ( Of jawel… die keer toen jij me vertelde dat je zwanger was ). Je zoon is nog altijd die sportheld van vroeger. Hij ging ooit eens mee squashen en speelde ons allemaal van het kastje naar de muur. Als hij mee gaat lopen, lijkt het alsof hij wandelt terwijl mijn hart er bijna uitspringt. Hij scoort nog steeds op het voetbalveld en heeft ondertussen ook de vrouw van zijn leven gevonden. En dan is er nog die jongste spring in’t veld van jou… Ik weet zeker dat je zou glimlachen als je haar zou bezig horen. Een knappe griet is ‘t geworden en ook in de liefde heeft ze haar draai gevonden. En redelijk goed vermoed ik want op Kerstochtend heeft ze zelfs het ontbijt gemist in het hotel waar we zijn gaan overnachten met de kliek En je ventje ? Die houdt nog altijd zielsveel van jou. Hij en ik, wij spreken nog altijd in de tegenwoordige tijd als we ‘t over jou hebben. En binnen enkele jaren, als al je kinderen het huis uit zijn, en ik samen met mijn vrouw een B&B begin in het zuiden van Spanje, dan verhuist hij mee. Een goede sommelier komt altijd van pas

En ik zusje ? Ik zal niet zeggen dat ik élke dag aan je denk… maar ik mis je wel… elke week een beetje meer.