‘Miljaardedju’ waren de eerste woorden die uit m’n mond vloeiden toen ik op zondag 26 april de gordijnen liet omhoogfloepen : een zachte motregen plenste op de grijze terrastegels…

Geloof het of niet maar ik ben een echt zonnekind. Als de zon schijnt krijg je die glimlach niet van m’n gezicht getrokken. Regen vind ik maar niks… en al zeker niet op de dag dat we de longen uit ons lijf gaan lopen in de stad aan de Schelde.

Lopen is ( na wijn proeven ) mijn favoriete sport. Ik doe het al meer dan tien jaar. De laatste jaren trek ik alsmaar méér kilometers per week. Vroeger was ik een salonloper die in de winter niet buitenkwam wegens te koud of te nat. De laatste twee jaar loop ik een heel jaar door, weer of geen weer, koud of warm, nat of droog. Elke dinsdag-, donderdag- en zondagochtend maal ik de kilometers fijn in de ‘Averegten’, een wandelbos in Heist-op-den-Berg. Sinds mijn gewicht verminderd is van 96 kilo naar 80 kilo, gaat het uiteraard ook een stuk makkelijker. Ik vind het heerlijk om te lopen. Terwijl je loopt, kan je je verstand op nul zetten en genieten van alle zintuiglijke waarnemingen. Terwijl je loopt, kan je de dagelijkse beslommeringen filteren en relativeren. Problemen worden akkefietjes, zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon. En… laat ons eerlijk zijn… lopen is uiteraard ook een weldaad voor je gezondheid. Na tien afmattende kilometers zinderen de endorfines door je lichaam alsof het Cellekes-kermis is.

Omdat er in mijn vriendenkring nog gelijkgestemde loopzielen zijn, kreeg ik het idee om een Libidos-Dream-Team op te richten. Ik geef toe, het klinkt een beetje hoogdravend maar het bekt natuurlijk wel beter dan ‘Libidos-loopteam’… De afgelopen maanden liet ik door Peter ( onze IT-specialist ) T-shirts ontwerpen die we bij Skinfit lieten bedrukken. Buiten mezelf vond ik nog acht andere lopers die de ‘ Antwerp 10 miles ‘ wilden trotseren. Negen in totaal, zes vrouwen en drie mannen.

Gelukkig stopte de regen in de loop van de voormiddag. Rond halféén begon iedereen bij mij thuis binnen te sijpelen, voorzien van een opperbest humeur, bananen en energierepen… Op tafel stond ook nog een doos met rijsttaartjes die ook vrolijk verorberd werden. We hadden in ons gezelschap ook nog drie ‘coaches’ ( Pablo, Bart en Greet ) die op de persoonlijke spulletjes zouden passen tijdens de wedstrijd. Ik had iedereen wijsgemaakt dat we allemaal samen met een oude aftandse Engelse bus naar Antwerpen zouden rijden. Ik vond echter dat er voor zo’n stoere loopbende ook stoer vervoer nodig was. Het werd dus een dikgepimpte Hummer :

 

  In volgorde : Agnes, Bert, Sarah, Thomas, Joke, Jan, Eline, Suzy en Katrien

Trouwens, zo’n ritje met een mega-Hummer is een leuke belevenis. En de eigenaar, Joran, is een toffe peer ( www.limo4rent.be ). Ik hoef je niet te vertellen dat we veel beziens hadden toen we arriveerden op de parking van Metropolis in Antwerpen. Vandaaruit ging het verder met de pendelbus naar de startplaats op Antwerpen-linkeroever. Daar was het een uurtje voor de start al een drukte van jewelste. De Chiquita-Kids-run, de Ladies-run en de marathon waren al afgelopen en om halfvier zou de drukste wedstrijd beginnen : 10 mijl ( of 16,1 kilometer ) door de straten van Antwerpen.

Ondertussen was het Libidos-Dream-Team er helemaal klaar voor. Met een speelse opgewondenheid gingen we naar de effectieve startplaats. De startbaan was ingedeeld in verschillende vakken waar je vrijwillig kon gaan staan alnaargelang de tijd die je van plan was om te lopen. Onze twee hazen ( Joke en Thomas ) kozen het snelste vak. Jan en ik kozen voor het vak 90 à 100 minuten en de rest van de dames kozen voor een trager vak. Stipt om half vier gaf de burgemeester van Antwerpen het startschot en de immense menigte van 15.000 lopers zette zich langzaam in gang. Het had geen zin om te gaan drummen want je tijd begon toch pas te lopen vanop de startmat dankzij de chip die elke loper aan z’n loopschoen bevestigd had.

Van bij het begin hield Jan ( mijn oudste broer trouwens ) er een stevig tempo op na. We wisten allebei wel dat we die afstand in minder dan 90 minuten zouden klaren maar door te starten in een trager vak, waren we quasi zeker dat we niet teveel voorgestoken zouden worden. Het is immers beter voor de loopmoraal als je zelf kan voorsteken

Na de start op de Thonetlaan, liepen we via de brede Blancefloerlaan in de richting van de E-17 waarna we door de Kennedytunnel liepen. Dat is natuurlijk een hele belevenis. Veel lopers begonnen spontaan in hun handen te klappen, een geluid dat indrukwekkend galmde door de hele tunnel. Via het Zuid liepen we onder het nieuwe gerechtsgebouw ( de frietzakjes ) de Amerikalei op waar er een bochtje werd gemaakt richting Jan Van Gentplaats. Ter hoogte van de vroegere Zillion was de eerste waterbevoorrading. Ik klokte enkele slokken binnen en goot de rest over m’n verhitte lijf. Een blik op m’n loophorloge leerde me dat mijn hartslag 155 was en ons tempo 11,7 kilometer per uur. Dat konden we wel volhouden tot het eind.

Het was duidelijk dat Jan in grote vorm was. In elk gaatje dat hij zag ( het was écht een gigantische menigte ) sprong hij, om zoveel mogelijk mensen voor te steken. Omdat ik iets voorzichtiger was, gebeurde het geregeld dat hij een tiental meter voorop liep waardoor ik altijd tussensprintjes moest plaatsen om hem bij te blijven. Het was ook grappig om de commentaren te horen over de Libidos-opdruk op zijn T-shirt. ( De dames hebben natuurlijk het meeste commentaar gekregen, dat lag voor de hand… ) Op de kaaien langs de Schelde stond er een gigantische massa kijkers om te supporteren, de één al wat enthousiaster dan de andere.

Na de kaaien draaiden we opnieuw de binnenstad in om via de Meir en de Jezusstraat op de Italiëlei te belanden, waar er opnieuw waterbevoorrading was. Ondertussen begon je langs de kant van de weg ook de eerste slachtoffers te zien. Zo zag ik een vrouw liggen die de eerste hulp kreeg toegediend van de Rode Kruis-medewerkers. Via een ommetje langs de Oude Leeuwenrui en de Ankerrui doken we de Waaslandtunnel in. Vlak voor de tunnel stond een vrolijk orkestje te spelen, dat herinner ik me nog. Ondertussen had Jan het tempo nog opgedreven. We waren nu al aan een tempo van méér dan 12 kilometer per uur aan ‘t lopen en m’n hart tikte tegen 165 per minuut, iets in het rood dus. Halverwege de Waaslandtunnel zag ik links een flinke portie kots tegen de vlakte liggen en verderop was men een nieuw slachtoffer aan ‘t reanimeren. Je begon ook meer en meer wandelende lopers tegen te komen…

De laatste kilometers zouden de zwaarste worden, zoveel was duidelijk. Ondertussen waren we in het tweede gedeelte van de Waaslandtunnel beland geraakt : het oplopende gedeelte. Miljaar, dat deed écht pijn, niet alleen in mijn kuiten maar ik had ook het gevoel dat m’n energiebatterijen langzaam aan het leeglopen waren. Meter voor meter zag ik Jan van mij weglopen. Hoe graag ik ook wilde, ik raakte hem ( 11 jaar ouder notabene ) niet meer bijgebeend. Oef, terug daglicht, daar is het einde van de tunnel. Duizenden en duizenden mensen schreeuwen me vooruit. De laatste rechte lijn richting finish probeer ik nog te sprinten om tot bij Jan te geraken, maar meer dan het tempo aanhouden zit er echt niet meer in. Vijftig meter voor de meet gooi ik mijn handen in de lucht alsof ik de 10 miles gewonnen heb ( een goed gedacht is alles hé ). Ik hoor de stem van presentator Carl Huybrechts nog : ‘ proficiat, jullie zijn bij de eerste 4.000′ Als ik over de aankomstmatten loop tik ik de stoptoets in van m’n loophorloge : 1 uur en 22 minuten. Flink gelopen zeg ik tegen mezelf. Dat verdient een biertje :

Een ‘Bolleke Koninck’ gaat er vlotjes in na 16 kilometer…

Ondertussen vinden alle lopers van het Libidos-Dream-Team mekaar terug op de weide naast de aankomst. Onze spitsen ( Joke en Thomas ) hebben de klus geklaard in een uur en dertien minuten en iedereen is binnen onder de twee uur. Missie geslaagd ! Er werden ‘s avonds flink wat flessen Cava en wijn gekraakt om het eerste optreden van de Libidos-Dream-Team te vieren. Het smaakt naar meer…