Elk jaar opnieuw vind ik de laatste dagen van het jaar charmant. De bezige-bijen-drukte in de winkelstraten, de welgemeende eindejaarswensen die je om de oren vliegen, de soms waanzinnig kerstversierde voortuintjes, it’s all part of the game. En telkens als ik voorbij de gemeentelijke kerststal rij, moet ik toch altijd glimlachen omdat er een traliewerk voor de stal staat. Hoogstwaarschijnlijk is dat immers mijn schuld…

Het waren de laatste dagen van 1978. Het was beginnen sneeuwen op vrijdagavond 29 december van dat jaar. Ik zal het nooit meer vergeten want we zaten te Chinezen bij de Wai Wah en toen we na de nasi-goreng met kip buitenkwamen, raakten we amper nog weg met de auto, zo hevig sneeuwde het.

In die tijd was ik deejay in de ” Groene Panter ” op het topje van Heist-op-den-Berg ( nu is er een dansschool gevestigd naast restaurant Bergbos ). De Groene Panter was een notoire hardrockdancing bekend tot ver buiten Heist-op-den-Berg. Deep Purple, Led Zeppelin, Uriah Heep, Jethro Tull, Rolling Stones, Black Sabbath, de hele zwik, elke zaterdag- en zondagavond oorverdovend hard. Oudjaarsavond in ‘De Groene Panter’ beloofde megadruk te worden. Er was maar één probleem : door de overvloedige sneeuwval raakte er geen enkele auto boven op de berg. M’n spitsbroeder van weleer ( den Bère dus ) had het lumineus idee om op oudjaarsavond te voet naar de dancing te gaan. Mits een paar tussenstopjes in enkele caféetjes leek dat zelfs een goed voorstel. Zo gezegd, zo gedaan en de avond was een gigantisch succes. De dancing zat propvol ( 700 à 800 personen ) en iedereen was te voet de berg opgeklauterd. Zo ergens na middernacht kwamen de gasten van Beringen ( vaste klanten maar nogal aan de ruige kant ) zelfs binnengerold met een heuse sneeuwman.

Rond een uur of vijf ‘s ochtends hielden we het voor bekeken achter de discobar en trokken we te voet naar de Bergstraat om zelf nog wat te vieren. Toen we de berghelling afkwamen stond daar het kerststalletje. In die tijd waren we altijd te vinden voor een geintje ( zeker als er alcohol in ‘t bloed zat ) en we pikten kindje Jezus uit de kribbe. We verstopten hem onder onze parka ( dat droegen de mensen dus destijds ) en namen hem mee naar ” The James ” ( dat was toen een dancing waar nu La Cita gevestigd is ). Kindje Jezus mocht zich natuurlijk wentelen in veel publieke aandacht want we lieten hem maar al te graag zien aan iedereen die ‘t wou. Omdat ik onze heilige vriend op den duur toch wel beu was, ben ik ‘m gaan begraven in de sneeuw achter aan de discotheek. Met zo’n koud weer zou hij lekker vers blijven.

De eerste weken van het nieuwe jaar 1979 waren berekoud en de sneeuw bleef liggen. Inmiddels was er natuurlijk in Heist al flink wat ophef ( en een kwade pastoor ) over het gepikte kindje Jezus. Het was ook geen gezicht in de kerstal : een leeg kribbetje. Halverwege januari ( ik dacht eerlijk gezegd niet dat mijn beschilderd plaasteren vriendje daar nog zou liggen ) ging ik nog eens kijken in de sneeuw en daar was hij : the one and only Jezus. En zo heb ik ‘m opnieuw opgegraven en terug naar zijn kribbetje gebracht. Onze vriend was verrezen Alleen één vingertje had de ontvoering niet overleefd. Eén jaar later verscheen de kerststal opnieuw onderaan de berg. Er was wel een verschil : voor de kribbe was nu een traliewerk gemonteerd. En dat traliewerk hangt er nu ( 30 jaar later ) nog altijd… Mijn schuld…

P.S. Ik heb eigenlijk altijd een zwak gehad voor kerststalletjes. Zo heb ik ooit eens een publieke kerststal gedecoreerd met pornoboekjes. Maar dat verhaal is voor een andere keer…