Toen ik vanmiddag langs de school reed in Heist-op-den-Berg ( waar ik al sinds m’n geboorte  woon ) zag ik ze staan… zo’n meter of tien voorbij de schoolpoort…
Ik schatte het stel hooguit een jaar of dertien, veertien… Zij met blonde lange lokken en een wel héél flashy fluorescerend vestje, hij met gestileerd zwart piekjeshaar. En maar tongen… Alsof hun leven er van afhing…

Ik had ruimschoots de tijd om de boel in de gaten te houden want het was file in de Frans Coeckelbergsstraat doordat de schoolgaande jeugd het zebrapad over moest.

Kwik en Kwek waren totaal weg van deze wereld… in mekaars armen gestrengeld… verdrinkend in mekaars lichaamssappen… En toen… als een donderslag bij een wel héél heldere hemel, kreeg ik een haarscherpe flashback. Ik zal zo’n jaar of zeven geweest zijn. De plaats van het gebeuren was de buurt waar ik altijd gewoond heb : Heist-Station, vlak naast het Heilig-Hartcollege ( m’n hele jeugd heb ik er gesleten, maar da’s een ander verhaal ). Honderd meter voorbij het ouderlijk huis ligt het kerkhof van de parochie Heist-Station. Het was het gedroomde speelparadijs van mij en m’n jeugdvrienden ( Bère en Bieke ) die eveneens rond het “ Pleintje “ woonden ( toen nog een driehoekige speelplek vlak voor het Heilig-Hartcollege, nu een foeilelijke parking ). Verstoppertje spelen op het kerkhof of ander kattekwaad uithalen : het was dagelijkse kost. Vlak naast het kerkhof hadden we ons kamp gemaakt : een heilige plek verscholen tussen planken en met als dakbedekking gedroogde treurwilgtwijgen van de gigantische treurwilg die er toen stond. Op zekere dag kwam ze daar aangereden met haar fietsje waarbij er van die plastieken strengetjes aan de handvaten hingen. Ik kende ze nog wel vanuit de kleuterklassen ( die waren toen nog gemengd, vanaf het eerste studiejaar was het gedaan met de gemengde pret in het college ). Het was een meisje dat ook op de parochie woonde : Nicole ( ik ken zelfs nog haar familienaam, maar dat ga ik haar besparen ). Ze sprong van haar fietsje en vroeg of ze mee mocht spelen. Fier als een gieter, troonde ik haar mee naar ‘ ons kamp ‘. En toen… zo totaal onverwacht… zei ze : “ Wil je mij kussen misschien ? “ Ik wou eigenlijk verbergen dat ik met mijn kindermond vol (melk)tanden stond en zei “ Natuurlijk “, waarop ik haar heel zedig op haar wang kuste. Ze keek me aan met een gemengde blik van medelijden en openbaring. “ Bert, grote mensen kussen anders “. Tsjonge tsjonge, wat een afgang dacht ik bij mezelf, want ik wist écht niet beter op die leeftijd. “ Kom “ zei ze, “ ik zal het voordoen, je moet je mond opendoen en je tong tegen de mijne duwen “… Jakkes, dacht ik bij mezelf, nu ben ik wel echt verkeerd bezig. Maar de nieuwsgierigheid haalde de overhand op de afschuw ( het is een rode draad in mijn leven en zo geschiedde het wonder. Een jaar of zeven en al staan tongen en nog wel op het kerkhof… M’n ouders hadden het moeten weten.

Haar flitsend tongetje voelde warm en slijmerig aan en ik deed eigenlijk maar achterna wat zij presteerde in mijn mondholte. ’t Was geen echte liefde en ’t was een beetje kinderlijk mechanisch maar ’t was niet onprettig… En net zo plots als ze gearriveerd was met haar fietsje, vertrok ze weer… “ Ik moet naar huis, dàààààààg “. Het is ook op latere leeftijd altijd een warmbloedig grietje geweest, iedereen noemde haar ‘ heet Nicoleke ‘ en ik begreep maar al te goed waarom Héél veel later, toen ik een eind in de twintig was, kwam ik haar nog eens tegen op de zomerbraderij in de Bergstraat, achter een kinderwagen met naast haar een flinke echtgenoot. Héél even kruisten onze blikken elkaar… Ze glimlachte naar me… Zou ze aan hetzelfde gedacht hebben ?