Terwijl ik deze woorden rikketik, ligt hij hier vlak voor mij languit gedrapeerd tussen de ronde voet van het TFT-computerscherm en het draadloze keyboard, met z’n linkerpoot in de buurt van de F10-toets : Emile, onze kat !

Ik hou van dieren, al van kindsbeen af. Er liepen vroeger thuis ook flink wat beestjes rond. Er was een hond, kippen, geiten, schapen en vogels. Ooit hebben we ons vader eens een stel nandoes cadeau gedaan ( nandoes zijn struisvogelachtigen, maar veel kleiner ). Zo nu en dan kwam er op een blauwe maandag ook wel eens een kat langs die dan voor korte of langere tijd bij ons kwam wonen. Ik kon er altijd goed mee opschieten.

Toen we hier in een huisje op het platteland kwamen wonen, hadden we geen dieren, buiten een kanarievogel. Omdat ik nogal veel tijd doorbreng op mijn bureau, was mijn vrouw vragende partij om een poes in huis te halen. Een britse korthaar moest het worden want dat vond ze het mooiste ras… En zo kwam hier dus in de lente van 2008 een nieuwe bewoner in huis, elf weken oud : Emile, de kater ( genaamd naar mijn vader zaliger ). Van in het begin was het duidelijk dat het om een heel aanhankelijk beestje ging. Overal waar wij naartoe gingen in huis, achtervolgde hij ons. We hadden een kattenkrabpaal gekocht met een huisje bovenop waarin hij maar al te graag lag te slapen.

De jonge Emile in zijn huis, vrij van hypotheek

Als ik ‘s avonds languit in bad lig met één of ander tijdschrift ( mijn favoriet rustmoment van de dag ) komt hij naast de badrand liggen. Eén keer heb ik hem moeten redden want toen was hij het bad ingedonderd. Voor hij zich neerlegt, heeft hij immers de gewoonte om enkele rondjes langs het bad te lopen. Hij schoof uit op de natte badrand en plons, het water in… Het leek toen wel een waterkieken dat maar half zo dik meer was. Nu is een britse korthaar wel bekend om z’n mensvriendelijkheid maar het exemplaar dat hier rondloopt is echt wel een buitenbeentje. Er is geen enkele kat die zo graag ‘beflodderd’ wordt als Emile. Ik sta ‘s morgens vrij vroeg op om de kranten te lezen aan de keukentafel. Het duurt dan meestal geen twee minuten of mijnheer springt op tafel. Dan verwacht hij dat ik mijn stoel achteruit schuif zodat hij zich languit kan nestelen op mijn schoot. Als je ‘m dan streelt, begint hij onmiddellijk te spinnen met een diep rustgevend gebrom. Zo nu en dan kijkt hij mij dan aan met die goudkleurige ogen alsof hij wil zeggen : ‘Bert, wij hebben het goed samen hé ?’ Ik zweer het jou, als hij zou kunnen praten, hij zou het doen…

Overal in huis staan er voor Emile mandjes of fleecedekentjes waar hij z’n uiltje kan knappen. En zo’n britse korthaar slaapt ongeveer 14 uur per dag, dus dan weet je ‘t wel hé. ‘s Avond krijgt hij altijd een blikje tonijn. En als dat binnengesmikkelt is, legt hij zich languit op het salontafeltje om mee naar TV te kijken. Naast het salontafeltje staat er dan meestal een ijsemmer met een fles wijn. Als hij dorst heeft, zet hij z’n voorpoten op de rand van de ijsemmer om dan te drinken van het ijswater, ook een ferm zicht hoor !

Onze kat heeft een heel arsenaal speeltjes tot zijn beschikking. Maar weet je waar hij het liefst mee speelt ? Met een eenvoudig haarelastiekje van mijn vrouw ! Dat gaat hij dan wegpikken in de badkamer ( boven op de stereoketen ) om daar in de woonkamer mee te spelen. Met z’n rechterpoot geeft hij dat elastiekje dan een ferme tik waardoor het ettelijke meters verder vliegt en hij het in een razend tempo achterna rent. Een paar keer per dag heeft hij ook z’n energetisch kwartiertje. Dan rent hij als een halve gek door het huis, van de badkamer naar de living en terug, trap op, trap af, alsof de duivel hem achterna zit.

Ook ‘s nachts mag Emile vrij rondlopen in huis. Meestal slaapt hij ‘s nachts maar zo nu en dan horen we hem ook spelen met een haar-elastiekje of met één van z’n nepmuizen. Maar zo rond een uur of zes ‘s morgens komt hij steevast op bezoek in de slaapkamer. Dan springt hij op bed, kruipt over mij en nestelt zich dan in het dal tussen mijn vrouw en mij in. En geloof het of niet, maar dan ligt hij op z’n rug, met z’n pootjes omhoog, een grappig zicht.

Ik ben er eigenlijk nog maar één keer kwaad op geweest. Toen hij ongeveer een half jaar was, is hij boven op de kooi van de kanarievogel gesprongen waardoor dat beestje een hartaanval kreeg en dood was. Ik zou ‘m echt niet meer willen missen, onze harige vriend. Als we met vakantie vertrekken, gaat hij altijd naar hetzelfde kattenhotel waar hij ook een graag geziene gast is omdat het zo’n vrolijk beestje is. Als we dan terugkomen is het altijd een blij weerzien. Hij draait en krinkelt dan rond onze benen dat het een lieve deugd is. De laatste tijd begint hij ook geluiden achterna te doen. Als je naar hem kijkt en tegen hem praat, miauwt hij terug op dezelfde toon… Het klinkt misschien een beetje melig maar ik weet nu al dat ik ‘m heel hard zou missen als de dag komt dat hij sterven zou…

Mocht je nog geen kat in huis hebben en je hebt de ruimte en de tijd om er mee bezig te zijn, ik kan het je van harte aanbevelen !