Chinezen… je associeert het begrip automatisch met een lekkere schranspartij in het dorpsrestaurant met het obligate aquarium, de porseleinen vazen in de wandkast en de chinese gastvrouw die van zoetzure saus meestal soesusaus maakt… Wel, mijn eerste ontmoeting met een Chinees was niet anders…

Eind zeventiger jaren in de vorige eeuw opende het eerste chinese restaurant in mijn geboortedorp, Heist-op-den-Berg, zijn deuren. Het bestaat trouwens nu nog steeds op diezelfde plek. Chinees restaurant ‘Hong Kong’ ( hoeveel zouden er zo niet heten in de wereld ? ) was gevestigd aan de Mechelsesteenweg op een steenworp van het treinstation. Het restaurant werd gerund door de familie Tang ( ook al zo’n originele naam ) en het was – na een aarzelende start – een uitslaand succes. Héél Heist-op-den-Berg kwam er zich te goed doen aan de haaievinnensoep, de babi pangang en de nasi goreng. Het was er immers spotgoedkoop en je kreeg er immense porties, twee doorslaande argumenten om succesvol te zijn. Als we op zaterdagavond de bloemetjes gingen buitenzetten, doken we ‘s nachts ( vér na middernacht ) Hong Kong binnen. Maissoep met krab en nasi-goreng met kip waren toendertijd de grote favorieten. In combinatie met enkele flessen huiswijn ( vreselijke kwaliteit maar toen dronk ik nog alles waar alcohol in zat ) werden de zaterdagavondfestiviteiten gewoon verdergezet en geen Chinees die moeilijk deed over onze ambiancesfeer. Ze zouden daar wel gek geweest zijn want we kwamen er gemiddeld een keer of drie per week over de vloer… Reeds toen viel het me op dat Chinezen een ongelooflijke WERKLUST hebben. Het restaurant was open van ‘s middags tot ver na middernacht. Steeds zag je hetzelfde patroon : papa Tang maakte de dienst uit in de keuken, mama Tang bediende de klanten in het restaurant en maakte de rekeningen en de kinderen Tang stonden achter de toog, brachten de drankjes en hielpen de afhaalklanten verder. Dag in, dag uit, jaar in, jaar uit, altijd werken, nooit ziek. Ik bewonderde de familie Tang er toen al voor. Ik heb later nog tientallen andere Chinese restaurants bezocht en de discipline en het arbeidsethos waren overal dezelfde. De hele familie werkt zich te pletter alsof het de normaalste zaak van de wereld is…

Diezelfde Chinese WERKLUST werd mij tientallen jaren later opnieuw tegen de neus gedrukt. In de beginjaren van N.V. Libidos was ons magazijn nog gevestigd in de kelder van de Libidos-erotheek in de Gemeentestraat in Antwerpen. Als we op dinsdag naar Antwerpen trokken om de bevoorrading van de winkels voor te bereiden, parkeerden we onze auto altijd in parking Nova in de Antwerpse Van Schoonhovenstraat ( Rue de Vaseline voor de gay-community ). Dan passeerden we altijd langs de loskade van de Sun Wah supermarkt. De Sun Wah supermarkt is zowat de bekendste groothandel waar héél veel Chinese restaurants hun waren komen inkopen aan groothandelsprijzen. Elke week als we langs die loskades passeerden, zagen we opnieuw die onverdroten ijver van onze Chinese medemens : sleuren met zware dozen, sjouwen met grote zakken, het is voor hen de doodnormaalste zaak ter wereld. Bovendien wordt er ook geen onderscheid gemaakt tussen mannen en vrouwen, ze werken even hard !

Een andere fijne karaktertrek die me erg bevalt bij de Chinezen is hun DISCRETIE. De Chinese gemeenschap in ons land bestaat uit enkele tienduizenden mensen die inderdaad meestal actief zijn in het restaurantwezen. De immigratie naar België begon in de jaren zestig van vorige eeuw en nu zijn ze massaal aanwezig. Maar ze houden zich keurig aan de belgische geplogenheden en wetten. Ze realiseren een meerwaarde voor ons bruto nationaal product en burgeren zich feilloos in. Als er iemand frieten wil bij zijn nasi goreng ( wat voor hen totaal onbegrijpelijk is ) wordt daar niet de minste vraag over gesteld. Ah nee : omzet is omzet

Heeft er iemand ooit in de krant gelezen dat er ergens schermutselingen geweest zijn waar Chinezen bij betrokken waren ? Ik dacht het niet !

Diezelfde discretie wordt door de Chinezen trouwens ook gehanteerd op wereldvlak. De Chinese economie groeit ondertussen al enkele decennia als een springkool. Daarom hebben de Chinezen een chronisch tekort aan tientallen grondstoffen. Welke tactiek gebruiken ze om die toevoer aan grondstoffen veilig te stellen ? Ze stellen samenwerkingsakkoorden voor aan landen die een surplus hebben van de grondstof die ze nodig hebben. De Chinezen investeren in infrastructuur ( wegen, bruggen, huizen, scholen enz. ) en creëren op die manier werkgelegenheid en welstand voor de plaatselijke bevolking in ruil voor de grondstoffen die ze nodig hebben. In hun DISCRETIE moeien ze zich ook nooit met de plaatselijke politieke situatie. Dat is uiteraard een heel verschil met de Amerikanen die zich geroepen voelen om de politieman van de wereld te spelen. De Chinezen lachen ondertussen in hun vuistje en hebben op dit ogenblik samenwerkingsverdragen met tientallen zuid-Amerikaanse en Afrikaanse landen om hun onverzadigbare honger naar gronstoffen veilig te stellen.

Ook legendarisch in het Chinese karakter is de LANGETERMIJNSTRATEGIE. Daar ben ik ooit zelf mee geconfronteerd op een manier dat mijn mond er van open viel…

Het zal halverwege de negentiger jaren geweest zijn. Rond die periode waren de groeicijfers in onze Libidos-erotheken fenomenaal. Ik denk dat er rond die periode al vier waren : twee in Antwerpen, eentje in Gent en eentje in Kortrijk. We wilden eigenlijk zo snel mogelijk – om eventuele concurrentie voor te zijn – in alle provincies aanwezig zijn. Zo kwam het ook dat we op een blauwe maandag op zoek gingen naar een geschikt winkelpand in de stad Leuven. Schuin tegenover het station van Leuven stond er een Chinees restaurant te huur waarvan de oppervlakte ons wel beviel. We belden dus ter plaatse naar de makelaar die al spoedig met een sleutel kwam aanzetten om ons het interieur te tonen. Eens we binnen waren, viel onze mond open van verbazing. Het leek wel of de restaurantuitbater op zekere avond gewoon vertrokken was zonder zich nog om iets te bekommeren. De vuile borden stonden nog op tafel, er lagen rottende ingrediënten in de frigo’s en wat eens een vrolijk aquarium geweest was met een bloeiend visbestand, was nu een stinkende brij met nog een tiental centimeter water waar echt niets meer in leefde. Je kan je voorstellen welk geurtje er in het restaurant hing… Dergelijke probleempjes leken ons echter details want wij hadden vooral oog voor de commerciële ligging van het handelspand. Diezelfde dag nog nam ik kontakt op met de eigenaar van het Leuvense pand. Dat bleek dus een Chinees te zijn die nog een restaurant had in West-Vlaanderen, meer bepaald in Maldegem. Na dat ik had uitgelegd wat we met zijn Chinees restaurant van plan waren, kwamen we ook een huurprijs overeen waar we ons beiden konden in vinden. Omwille van de moeilijkheden met de nederlandse taal stemde hij zelfs in dat ik een modelhuurovereenkomst zou opmaken. Zo gezegd, zo gedaan en wij dus op de afgesproken datum naar Maldegem voor de ondertekening van het handelshuurcontract. Uit beleefdheid combineerden we dat dan maar met een Chinese lunch en daarna kwam de man bij ons aan tafel zitten waar hij goedkeurend het contract bekeek. Na wat plichtplegingen zei de man plots : ‘Even aan mijn grootmoeder vragen’… Mijn zakenvennoot Luc en ik keken mekaar verbaasd aan omdat de man bij ons aan tafel minstens dertig à veertig jaar oud was en dan komt dergelijke uitspraak een beetje wereldvreemd over natuurlijk… Ik grapte nog tegen Luc dat dat waarschijnlijk Chinese traditie zou zijn. Het lachen verging ons snel toen de man met het handelshuurcontract terug bij ons aan tafel kwam zitten. ‘Plobleem !’ zei de man zonder r en met een bedrukte stem. ‘Glootmoedel zegt dat als lestaurant in Leuven seksshop woldt, wij daal binnen zevenentwintig jaal geen lestaurant meel kunnen beginnen’ !

Echt waar, mijn mond viel open van verbazing en ik wist de eerste tien seconden niet meer wat te zeggen. Het is namelijk zo dat je een gebruikelijke handelshuur van negen jaar twee keer kan verlengen zodat je dus in totaal voor 27 jaar juridische zekerheid hebt over de handelshuur. Wel : de Chinese grootmoeder ( die het zelf ongetwijfeld nooit meer zou meemaken ) dacht al 27 jaar verder ! Zij was er immers van overtuigd dat je een handelspand waar ooit een erotheek had gezeten niet terug kon omtoveren in een chinees restaurant. Nu kan je daar een ethische discussie over beginnen, maar het feit alleen al dat er met de héél verre toekomst rekening wordt gehouden is verbijsterend. Al de Leuvense moeite en onze trip naar Maldegem waren dus voor niets geweest !!! Geloof het van mij : Chinezen zijn langetermijndenkers

De Chinezen zijn niet alleen een fier, gedisciplineerd volk ( herinner je je nog de perfecte orchestratie van de Olympische spelen in 2008 ? ) maar ze hebben natuurlijk ook een geweldig BEVOLKINGSVOORDEEL. Op dit ogenblik zijn er ongeveer 1.400.000.000 ( 1,4 miljard, jawel ) Chinezen die langzaam uit de armoede opstaan. De betere middenklasse bedraagt waarschijnlijk enkele honderden miljoenen. Die middenklasse zal in de toekomst méér en méér gaan consumeren ( naar Westers voorbeeld ) en zal zo blijvend zorgen voor een economische groei die zijn gelijke niet kent ( buiten enkele andere collega-groeilanden zoals India, Brazilië, Thailand ) in vergelijking met de Westerse groeinormen. Bovendien zijn de Chinezen ONGELOOFLIJKE SPAARDERS. De Chinese overheid heeft de grootste valutareserves ter wereld namelijk 2500 miljard dollar ofte 2,5 triljoen dollar. Daarmee kunnen ze volop strategische activa kopen in het buitenland om hun economische groei te bestendigen. De modale Chinees is ook een spaarzame mier : hij spaart gemiddeld een kwart van zijn inkomen, meestal voor de oude dag omdat er in China voorlopig nog geen sociale zekerheid bestaat. Nu heeft de Chinese overheid pas te kennen gegeven dat ze daar willen werk van maken. Als dat gebeurt, zal de spaarquote van China zakken en kan het vrijgekomen vermogen ook gebruikt worden voor binnenlandse consumptie wat de groei van het middenrijk zal bestendigen.

Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat China de Verenigde Staten zal inhalen als grootste economie ter wereld voor 2020. Als dat gebeurt, kan je er maar best voor zorgen dat je er zelf ook beter van wordt. Voor lezers van deze blog die begaan zijn met hun toekomstig pensioenspaarpotje adviseer ik dan ook om uitgebreid in China te beleggen. Dat kan via een aantal mogelijkheden. Je kan bijvoorbeeld deelbewijzen kopen van een aandelenfonds dat voornamelijk in China belegt, je kan aandelen kopen van ondernemingen die op zich beter worden van de Chinese groei. Bekaert is daar een perfect belgisch voorbeeld van maar ook internationale luxemerken ( BMW, Mercedes, LVMH ) zullen garen spinnen bij de nieuwe economische wereldmacht. Je kan ook beleggen in grondstoffen ! Reken maar dat China met z’n gigantische bevolking er op z’n eentje zal voor zorgen dat de grondstofprijzen het komende decennium zullen verveelvoudigen. Het lijkt me ook vanzelfsprekend dat de edelmetalen een steile vlucht zullen nemen. Goudaankopen door de bevolking worden nu al gestimuleerd door de Chinese overheid.

De macro-economische en maatschappelijke gevolgen van de Chinese opgang zullen niet onopgemerkt blijven. De westerse cultuur zal ongetwijfeld beïnvloed worden door de Oosterse way of life, in de breedste zin van het woord. China zal niet aan de kant blijven staan, het is een mastodont die de komende eeuw de wereldorde mee zal bepalen net zoals Amerika dat de afgelopen eeuw heeft gedaan. Ikzelf heb er alvast totaal geen probleem mee omdat ik wel hou van die Chinese doortastendheid en langetermijnvisie. En als ik kinderen zou hebben, dan zou ik er voor zorgen dat ze Mandarijns zouden studeren want je kan de toekomst maar beter te vroeg dan te laat in de armen sluiten !