Ik had vanochtend bij het ontwaken al zo’n flauw vermoeden dat er een sneeuwtapijt lag. Het was muis- en muisstil. Een druk op de knop en de gordijnen gingen vrolijk omhoog. En ja hoor, weliswaar nog in volle duisternis ( half zeven ) : een tuin vol ‘Winter Wonderland’

Flash-back naar vorige eeuw :

Ik zal zo’n jaar of zeventien geweest zijn. M’n broers en zus waren ondertussen allemaal getrouwd en het huis uit. Ik was dus de enige overblijver op een megagrote slaapkamer waar ooit de vier jongens sliepen. De ouderlijke slaapkamer was beneden op het gelijkvloers en de living lag nog tussen hun slaapkamer en de traphal. Destijds mocht ik al wel uitgaan ( wat ik natuurlijk geweldig vond ) maar ik moest om middernacht thuis zijn. En dat… was veel te vroeg naar m’n zin !

Dus had ik er niets beter op gevonden dan in een kast op de slaapkamer een paar schoenen te verstoppen ( van het merk Kickers, ik zal ‘t nooit vergeten ). Ik kwam dus wel tijdig thuis zo rond middernacht, waarbij m’n ouders ( die dan al in bed lagen ) duidelijk hoorden dat ik er was en naar de slaapkamer trok. Met extra veel gestommel gaf ik hen de indruk dat ik in m’n bed kroop. Maar in werkelijkheid trok ik gewoon m’n (uitgangs)Kickers aan en vertrok ik opnieuw. We hadden een stenen trap thuis en ik zweer het je, zelfs al stond je op twee meter te luisteren, ik was onhoorbaar. Ik glipte dan via de voordeur naar buiten die ik fluisterstil met een sleutel aan de buitenkant sloot. Ik sprong op m’n fiets en vloog naar de T-dansant waar ik amper een kwartier geleden vertrokken was.

Zo gebeurde het dat ik op een winternacht ( na het uitgaan ) in het bed aanbeland was van m’n toenmalig vriendinnetje die enkele jaren ouder was dan ikzelf. De bedoeling was dat ik na een portie stomende sex weer naar huis vertrok, maar ik was in slaap gevallen. Ik schrok me dan ook een hoedje toen haar wekker afliep om kwart over zes en zij schrok zich een hoedje dat ik nog bij haar in bed lag ( ze woonde ook nog thuis ). Als de wilde weerlicht sprong ik in m’n kleren en sloop bij haar buiten. Toen ik buitenkwam, viel m’n mond open : het had keihard gesneeuwd…

Ik wist dat m’n vader zo rond een uur of zeven zou opstaan, dus dat ging ik nog wel halen. Maar ik wist ook dat hij m’n verse voetstappen zou zien tussen de straat en de voordeur want het was zijn traditie dat hij ‘s ochtends bij sneeuw onmiddellijk begon te vegen. Ik sloop dus muisstil naar binnen en naar m’n slaapkamer om daar m’n bed dooreen te gooien zodat het leek alsof ik er geslapen had. M’n uitgangsschoenen had ik inmiddels weer opgeborgen en met veel gestommel kwam ik naar beneden.

Gelukkig sliepen m’n ouders nog. Ik trok naar buiten, deed m’n laarzen aan, haalde de keerborstel uit de garage en begon sneeuw te ruimen tussen de straat en de voordeur om zo m’n sporen uit te wissen. Een minuut of tien later stak mijn vader z’n hoofd om de hoek van ‘t huis. Ik hoor het hem nog altijd zeggen : “Ah zoneke, je bent er zo vroeg bij vandaag “. “Jaja”, klonk het uit m’n mond, “ik lag er ook vroeg in hé”…

Die nachtelijke ontsnappingen, ik heb het een paar jaar geflikt en ben nooit betrapt geweest. Ik nam nog wel wat extra voorzorgen : zo propte ik de bedsprei onder het deken zo dat het leek alsof ik in bed lag ( moesten ze toch boven komen kijken ) en bovendien kleefde ik een klein stickertje onder in de hoek van de deur als ik vertrok. Als ik dan terugkwam en het stickertje was niet gescheurd, wist ik dat ik me geen zorgen moest maken

En bij jou ? Zijn jouw wilde nachtelijke ontsnappingen allemaal goed verlopen ?