Beste Ronny,

Ik heb jou voor het eerst ontmoet op vrijdagavond 1 oktober 2004. We hadden op die dag in het grootste geheim een verrassingsfeestje georganiseerd voor de verjaardag van onze vriend Lex De Groot in de feestzaal van het Aldhem hotel in Grobbendonk. Suzy, de vrouw van Lex, had me enkele maanden voordien een lijst met e-mail-adressen bezorgd. Daarop stonden de vele vrienden van Lex die ik dan – om geen argwaan te wekken – via mijn computer zou uitnodigen. Jouw naam prijkte ook op die lijst. Ik herinner me nog hoe jij één van de eersten was die z’n komst bevestigde met een replymailtje dat bulkte van het enthousiasme.

Toen ik jou de hand schudde op het feestje zelf, had ik onmiddellijk dat ‘instantsympathiek’ gevoel. Soms weet je van bij de eerste handdruk en oogopslag dat je iemand sympathiek vindt… Dat gevoel had ik bij jou… Je straalde een aangenaam karakter uit met een flair van iemand die zelfverzekerd in z’n schoenen staat. In je sprekende ogen stond de glimlach van een warme persoonlijkheid. We hebben ons die avond dan ook kostelijk geamuseerd alsof we elkaar al jaren kenden. Tussen de stoet van flessen witte wijn vlogen de grappen en de grollen alle kanten uit. Bovendien klikte het ook meteen tussen jou en Agnes, mijn vrouw, die jou trouwens een knappe man vond.

Onze nieuwbakken vriendschap bleef niet bij het verrassingsfeestje van Lex. In de maanden die volgden waren er wel verschillende gelegenheden om elkaar nog beter te leren kennen. Ik herinner me bijvoorbeeld dat we na een restaurantavondje met ons zessen, aanbeland waren bij ons thuis voor een afzakkertje. Jij ging dan niet op een stoel zitten… Nee, jij ging op de mat zitten aan het salontafeltje, down to earth, waar je spraakwaterval op z’n best was.

De meest memorabele momenten die ik met jou mocht beleven waren de zomers in Blankenberge als we met de hele bende naar de zomershow van onze vrienden Caals en Vanvooren gingen kijken in het casino. Ik weet nog dat we met onze tafel al lachend zoveel decibels produceerden dat Luc en Dirk er ons van verdachten dat we het opzettelijk deden om hen van de wijs te brengen. Weet je nog, Ronny, hoe we ‘s nachts de halflege flessen wijn meenamen al wandelend door de straten van Blankenberge ? En hoe we dan – ver boven ons theewater – gingen verderboemelen in ‘t Kapiteintje ? Herinner jij je nog hoe mijn nichtje Sarah blootsvoets bij op de vuilkar sprong tot groot jolijt van de nachtwerkers van de Blankenbergse reinigingsdienst ? En hoe we ‘s nachts afkwamen langs het strand want jij wou kost wat kost nog een nachtelijke duik in de Noordzee maken ? Hoe we die nacht heelhuids in onze hotelkamers geraakt zijn, blijft mij nog altijd een raadsel. De hoeveelheid zand die ‘s ochtends in bed lag was dan weer geen raadsel

Ik herinner me nog dat jij samen met Lex in de vooravond zat te borrelen op het terras van het Beach Palace-hotel waar we met z’n allen verbleven. Ik hoor jou nog schaterlachen toen ik in mijn blote bast vanop het balkon van de vierde verdieping een supervalse versie van een Vlaamse schlager stond te zingen…

Marva en Ronny, op de dijk in Blankenberge…

De lach was nooit ver weg als we samen waren maar toch konden onze gesprekken ook over hele serieuze dingen gaan : over het leven en de liefde, over keuzes en ambities. Want ambitie, dat was jouw middle name ! Je had de gave om het allerbeste in mensen naar boven te brengen. Door jouw aanstekelijk enthousiasme kon je – samen met anderen – bergen verzetten. Ik herinner me nog jouw fiere blik toen je het Sportpaleis volspeelde met de M-Kids, jouw muzikale kindje. Ik heb nog nooit zoveel blije en joelende kinderen samen gezien als toen die namiddag in Antwerpen.

Weet je nog Ronny hoe jij, samen met Marva, mee aan de hoofdtafel zat op ons trouwfeest ? Hoe jij er als de kippen bij was om de dansvloer onveilig te maken ? En hoe we de dag later bij het ontbijt nog altijd dolle pret hadden ?

Ronny en Marva, twee juli 2006, ontbijt na trouwfeest Bert & Agnes

De laatste jaren zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren maar ik wist van Lex dat jouw tomeloze ambitie nog altijd brandend was. Het nieuwe project was zo goed als klaar. En jij was nog steeds jouw aangename zelf : een goedlachse, extraverte levensgenieter waarbij iedereen zich onmiddellijk op z’n gemak voelde, altijd klaar met een luisterend oor of een schouder om op uit te huilen, een rots in de branding die er altijd was voor z’n vrouw en dochter, de twee personen waarvoor je door een vuur zou gaan…

Afgelopen zaterdagnamiddag 30 april 2011 eindigde jouw leven op een kille keukenvloer… Ongepland, het stond in niemands agenda. Je bent amper 43 jaar geworden… Tot mijn grote verbijstering hakt de dood blijkbaar met een willekeurige zeis…

Overmorgen, zaterdag 7 mei zit ik stilletjes in de Sint-Bartholomeuskerk in Merksem. Ik zal weemoedig terugdenken aan al die fijne herinneringen. Ik zal een traan laten want ik ben niet zo goed in afscheid nemen. Maar één gevoel zal voor eeuwig blijven : ik ben blij dat ik jou heb mogen kennen, Ronny !

Ronny Possemiers       ° 15-08-1967       + 30-04-2011