Het was geleden van vorige eeuw… Toen er nog een aparte rijkswacht én een lokale politie bestonden… Toen de besnorde wethouders het alcoholverbruik nog moesten beoordelen aan de hand van verkleurde kristallen in een glazen blaaspijpje… Vorige eeuw dus… Tot afgelopen donderdagnacht… In een gezwinde vaart reed ik door de Lostraat in Heist-op-den-Berg toen er plots een lichtgevend uniform de weg opwaaide met in zijn hand de bekende vlammende salami…

Aan de kant dus… Snel maakte ik in mijn achterhoofd het alcoholrekensommetje. Ik was gaan dineren in het Mexicaanse restaurant ‘ Vera Cruz ‘ aan de vaart in Leuven ( naast het pand waar ooit – ook al vorige eeuw – de legendarische Manhattan gevestigd was en waar Jos Van Oosterwijck toen DJ van dienst was en waar ik ooit een spetterend optreden van Shalamar gezien heb… maar da’s weer een ander verhaal ). Een margharita, een fles Argentijnse chardonnay, weliswaar gemixt met véél plat water en een trits koffies achterna maar het zou waarschijnlijk wel kantje boordje worden met de alcoholcontrole… Effe diep ademhalen ( alsof dat er iets toe zou doen ), raampje naar beneden… ‘ Goedenavond mijnheer, lokale politie Heist-op-den-Berg, mag ik de papieren van de wagen en uw rijbewijs a.u.b. ? ‘ Jazeker, mijnheer ( altijd beleefd blijven, ook in foute situaties… ). Met mijn boordpapieren heb ik nog nooit problemen gehad. Ik ben nogal punctueel wat dat betreft en kan ze blindelings uit het mapje halen waar ze altijd perfect op hun plaats zitten. In een flits dacht ik nog even dat ik er daarmee vanaf zou komen… maar dat was buiten de getrainde neus gerekend van mijnheer de politieagent. ‘ Kan U even meekomen voor een ademtest a.u.b. ? ‘ De nieuwe eeuw was duidelijk gearriveerd… Geen blaaspijpje met kristalletjes… Neenee, een nieuw plastieken blaaspijpje uit vers cellofaan en blazen in een digitaal toestel, het deed me denken aan de mondharmonica van m’n tienerjaren… ‘ Blijven blazen, mijnheer ‘ ( met mijn grote mond heb ik daar weinig moeite mee . Met een mengeling van triomf en plaatsvervangend medelijden keert de agent het toestel naar mij : mijnheer, dit is de P van Positief.

Het klinkt op het eerste zicht niet verkeerd natuurlijk… positief… maar in dit geval is het wel degelijk foute boel… Ik realiseerde me dat er daar op dat kleffe kunstlederen bankje in de combi wel meer mensen hun onheilstijding hadden gehoord… Hoedanook… na tien minuutjes nog eens blazen in een ademanalysetoestel om het precieze alcoholpercentage te bepalen en dan eens kijken in de ‘ boete-tabellen ‘ : 6 uur rijbewijs kwijt… Nou moe, da’s ook lekker ! Halftwee ‘s nachts en zonder rijbewijs… Gelukkig heb ik een fantastische vrouw… Effe bellen… Aan de andere kant van de lijn klinkt een ongerust ‘ Hallo ? ‘ Hey schat, ik ben het ( alsof ze dat niet onmiddellijk doorhad ). ‘ Waar ben je ? ‘ Euh… in ‘t buske van de flikken ( het was er uit voor ik het besefte, inmiddels stond het verzameld nachtelijk politiekorps, waaronder twee vrouwen, zich te verwarmen in de politiecombi ). ‘ Ik kom er aan ! ‘ ( ik zei het toch… een fantastische wederhelft dat ik heb ). Ondertussen las ik in de ogen van de opper-agent terechte spijt dat vrouwlief uit het warme bed moest komen om de man in de wind te komen oppikken. Hij verontschuldigde zich nét niet… En, eerlijk is eerlijk, dat heb ik altijd geapprecieerd aan de blauwe brigade van Heist-op-den-Berg : ze doen hun werk, maar het blijven mensen en ze behandelen je niet vanuit de hoogte.

Vrijdagochtend, halfnegen op het politiebureau in de Kloosterstraat : ‘ Ha Bibber ( da’s mijn roepnaam in het Heistse, maar da’s een ander verhaal ), nog veel aan ‘t lopen in de Averegten ? Blijkbaar is het daar ’s ochtends de normaalste zaak van de wereld dat er mensen opnieuw hun rijbewijs komen ophalen… Wel eerst nog even blazen hoor Bert ! Je weet nu hoe het werkt hé ? Kijk ‘ns aan… ziedishiersè : een S van Safe…