Bert Blogt “Het leven zoals het waarschijnlijk nooit meer wordt...”

sep ’12
14

Het leven zoals het is : hotelzwembad…


door Bert De Keuster
gepost in
5 reacties
8720 keren gelezen

Terwijl ik deze woorden rikketik op het kleine keyboard van mijn i-Pad, hoor ik het watergeklater van een vijfenzestigplusser die dapper zijn baantjes trekt in het zwembad. Volgens het boekje : na elke schoolslag komt de stoere krijger boven water gulzig adem happen. Ik lig languit op mijn zonnebedje aan de rand van de ‘quiet pool’ van hotel Villa Del Conde in Maspalomas op het Spaanse eiland Gran Canaria. Dit hotel bevalt me zo goed dat het inmiddels reeds de achtste keer is dat we hier verblijven. Het hotel heeft in totaal vijf zwembaden maar de ‘quiet pool’ is het walhalla voor rustzoekers. Je hoort er geen kindergekraai. De rust wordt alleen  verstoord door het zachte gesnurk van iemand die ter plekke van pure uitputting in slaap is gevallen. Dit is voor mij de ultieme vakantie. Ik kan er heerlijk lezen in de schaduw van een grote parasol en op eenvoudig verzoek brengt de ober mij het gevraagde alcoholische gezelschap. Bovendien valt er altijd wel wat te beleven.

Eigenlijk is zo’n hotelzwembad een bonte doorsnede van de maatschappij. Zo zag ik vanochtend nog de stoere patser met de drakentattoo enthousiast ( maar niet echt elegant ) het water induiken. Hij begon met een spectaculaire vlinderslag maar moest het halverwege het zwembad puffend en naar adem snakkend al opgeven… Nee… Dan is het aangenamer kijken naar de gedistingeerde brunette in de easy-going-schoolslag. Ze doet er alles aan om haar hoofd boven water te houden want haar netjes gecoiffeerde kapsel moet het absoluut droog houden. Recht voor me ligt een jong stel. Ze hebben hun ligbedjes tegen elkaar geschoven zodat ze uitgebreid kunnen genieten van elkaars lichamelijkheid. Ze zijn smoorverliefd, zoveel is wel duidelijk. Hij fluistert – breed glimlachend – iets in haar oor waarop zij schaterlacht. Dat ging ongetwijfeld over de Kamasutra-parade van de afgelopen nacht. Aan de rand van het hotelzwembad wordt je geconfronteerd met het feit dat niet alle vrouwen er uitzien als de centerfold van P-magazine. Magere vrouwen, dikke vrouwen, klein en groot, het passeert allemaal de revue met weinig kleding. Schuin rechts van me ligt er een vrouw ( een oosterbuur want ze leest ‘Der Spiegel’ ) die haar blubberfrustratie al lang kwijt is. Als ze languit op haar zonnebed ligt, lijkt haar buik op een melkwitte reuzenbol roomijs. Zo nu en dan maant ze haar royale blote borsten aan om de wetten van de zwaartekracht te trotseren door ze terug op hun plaats te leggen. Het tegenovergestelde bestaat ook : links van me ligt er een meisje van een jaar of vijftien met ienieminieborstjes. Volgens mijn getraind oog mag het niet eens een A-cup heten en toch doet ze alle moeite van de wereld om haar spitse pronte peertjes te verbergen voor de buitenwereld. Als ze zich omdraait op haar buik doet ze de bandjes van haar bikini los om de witte strepen op haar rug te voorkomen. Ik lach mezelf inwendig een kriek als ik zie welke acrobatische toeren ze uithaalt om de sluiting dan weer vast te krijgen, schichtig om zich heen kijkend of er – oh horror – toch iemand haar uitgebouwde tepeltjes zou gezien hebben.

Er zijn zonnekloppers en schaduwliefhebbers… En allebei voeren ze de hele dag oorlog met de parasols rond het zwembad. Het grappigste zijn de mannen die in opdracht van hun vrouw de parasol zo moeten draaien zodat vrouwlief in de schaduw ligt. Zo zag ik een dikbesnorde en dikbuikige medemens een heel rondje draaien met de parasol om proefondervindelijk te ontdekken waar de schaduw landt. Zijn vrouw keek ondertussen ongeinteresseerd in het glossy magazine. En dan is er ook nog het paradepaardje van het zwembad : een doorluchtige schoonheid uit Rusland. Op het tafeltje naast haar ligbedje staat een poepsjieke Hermestas. Ze heeft een halve diamantmijn aan haar vingers en ze is gezegend met het gestroomlijnde lichaam waar formule-1-fans een spontane erectie van krijgen. Haar borsten zijn van dubbele-D-signatuur, ongetwijfeld met dank aan de russische Jeff Hoeyberghs. Als ze met haar uitgebreide een-meter-tachtig aan de rand van het zwembad gaat zitten met haar zorgvuldig gemanicuurde voetjes in het verfrissende water om de mails te checken op haar i-Pad, zie je de zwembadblikken in haar richting draaien. De mannelijke blikken vol geile bewondering, de vrouwelijke vol groene jaloezie… Schuin links ligt de zakenman met zijn maitresse. Hij doet echt zijn retebest om het haar naar haar zin te maken maar elke keer als hij haar vakkundig met zonnemelk insmeert op haar uitverkoren plekjes, rinkelt zijn gsm. Ik hoor hem dan instructies geven over buy en sell en calls en puts, het hele optiejargon passeert het zonovergoten zwembad. Er is ook het koppeltje vijfenzeventigplussers. Het zijn twee lieve mensen die we ‘s ochtends vroeg ook al ontmoeten bij het ontbijt en die altijd vriendelijk knikken. Hij draagt een zwembroek die net onder zijn oksels eindigt en zij draagt het soort donkerblauwe badpak waarmee het voormalige Oostblok gouden medailles binnenrijfde op de Olympische Spelen van 1964. Als ze samen – langzaam, hoe kan het ook anders – via het trapje en de balustrade behoedzaam het zwembad inglijden, kan ik alleen maar hopen dat ik dat ooit nog op die leeftijd met mijn vrouw mag meemaken. De laatste dagen liggen er aan de overkant van het zwembad twee vriendinnen. Ik schat hen een eind in de twintig en het zou me niet verbazen als ze zich bij nacht laven aan elkaars intieme onderdelen. Het zijn vrouwen van de wereld, zoveel is duidelijk… Ze dragen bling-bling-bikini’s die weinig aan de verbeelding overlaten en geregeld checken ze hun stringetje om te zien of er geen schaamlip op de loop is gegaan. In de hoek van het zwembad ligt de corpulente Duitse viespeuk. Geregeld zie ik hem aan de slag met zijn fototoestel voorzien van een uitgebouwde telelens. Hoogstwaarschijnlijk is hij op jacht naar close-ups voor zijn computermapje ‘Geile madchen’. Aan de kop van het zwembad ligt het echtpaar dat al lang de interesse in elkaar verloren is. Ik zie het aan hun holle nietszeggende communicatie en aan haar verveelde blikken. Bovendien checkt zij altijd haar gsm als ‘manlief’ gaat plassen. Ze voelt zich betrapt als ik in haar richting kijk… De houdbaarheidsdatum van hun huwelijk is rijkelijk overschreden…

Een blik op mijn klok leert me dat het twee uur ‘s middags is… Tijd voor een bezoekje aan Ciao Ciao, het lokale Italiaanse restaurant aan de boulevard aan het strand. Tijd voor gin-tonic, melon con jamon, penne al arrabiata ( muy picante por favor ) en een fles wijn… Of twee… Of drie..

 



Reacties

  1. kurt de ceuster 29 augustus 2012 om 12:12

    Uw obeservatietechniek is wel degelijk ok hé Bert….maar ook observeren is een vorm van genieten van je dag…ik kan mezelf er ook uren mee bezighouden….ik vind dat het enorm leerrijk en tegelijk ook amusant is….Het is gewoon leuk om mensen bezig te zien, de verscheidenheid van mensen en hun manieren en doeningen leren je ook veel over jezelf….

  2. Michiels Peggy 29 augustus 2012 om 14:12

    Nice :-)

  3. Loluna 6 september 2012 om 08:41

    Tiens, dat moet lukken! Aan ons zwembad (in een ander broeierig land) liepen dezelfde mensen rond!
    Zou het een rondreizend theatergezelschap zijn? Een internationaal project van moderne kunstenaars? Of misschien een soort van real life virale marketing campagne, want de vrouwen lagen allemaal (echt allemaal!) met grote regelmaat verborgen achter hun kopie van “Vijftig tinten grijs”.
    Vochtig dat het was in dat broeierig land!!

    Loluna.be

  4. Stephan 6 september 2012 om 09:43

    Heel erg mooi gezien en neergeschreven Bert en verder beaam ik wat Kurt neerschreef.

  5. Willy Van Eyken 24 augustus 2013 om 10:30

    Bert, je hebt duidelijk schrijverstalent. Het is net of ik zelf aan het zwembad lig maar zo mooi zal ik het nooit kunnen verwoorden.

Voeg uw reactie toe

You must be logged in to post a comment.